(Haksöz-Haber - Çarşamba, Ekim 18, 2006)

Evet, Bush’un ve bütünüyle Amerikan emperyalizminin bir ‘çıkmaz’da olduğu açık.. Geçmişte, hep ‘Afganistan ve Irak’ta Tanrı’dan emir alarak hareket ettiğini’ söyleyen ve ‘İslam faşizmi’ gibi terkibleri bile icad eden Bush’un, 18 Ekim günü, Amerikan Fox News televizyon kanalında, ‘Ortadoğu'daki çatışmaların Hıristiyanlık ile İslam arasında bir çatışma olarak görülemiyeceği’ni söylemek noktasına gelmesi bile, onun içinde bulunduğu ‘çıkmaz’ı sergiliyor.. Bush, ‘Müslüman dünyasının insanları ABD'de ne olup bittiğine bakmalı. Amerikalı Müslümanlara kucak açtık, istedikleri gibi ibadet etmekte özgürler.. Ortadoğu'da olup bitenler, büyük bir dinin özünü kendi hırslarını tatmin etmek ve öldürmek için bozan insanların çatışmasından kaynaklanmaktadır..’ demiş.. Bush, ibadet özgürlüğünü tanımayı bile bir ‘lûtuf ‘ olarak sunuyor.. Halbuki, İslam, bunu14 asır öncesinden beri bir ‘hakk’ olarak tarif ediyor..

‘Kökten dincilerle mücadele etmenin ve bu kökten dincilerin karanlık dünya görüşünün panzehiri olarak ılımlı hükümetler kurulmasını teşvik etmenin Ortadoğu siyasetinin iki büyük ilkesi olduğunu’ söyleyen Bush, ‘İnancım bana destek oluyor. İnancım bana teselli ve güç veriyor..’ ifadesini de kullanıyor.. Ama, bu sözleri, kendisine karşı da aynı güçlülükte kullanılamaz mı?

Bush’un çizdiği bu tablo, siyonist yahudileri de derinden tedirgin etmiş bulunuyor.. Henüz 2 ay öncelerde, Lübnan’ı yakıp yıkan siyonist İsrail rejimi şimdi, Lübnan halkının hışmının geçmişte olmadığı derecede kendilerine yönelmiş olmasının dehşeti içinde, Lübnan’la ‘barış andlaşması’ yapmanın yollarını arıyor.. Ve amma, Lübnan Hükûmeti, ‘İsrail’le andlaşma imzalayacak son arab devleti biziz..’ diyor..

Bu vesileyle, her Ramazan’ın son Cuma günü tertiblenmekte olan ‘Kudüs Günü’ etkinliklerine de değinelim..

Filistin Mes’elesi, bütün müslümanlarının ortak mes’elesidir; -bazı arabçıların da zannettikleri gibi- sadece Filistinlilerin ve arabların mes’elesi değildir..

Nasıl ki, Yahudiler, 2 bin yıl vatansız olarak yaşarken, ‘Seni unutursam ey Jerusalem, ey Kudüs!’ mersiyelerini nesilden nesile ulaştırdıkları gibi; Müslümanlar da, Filistin ve Kudüs’ün kurtulması için, Kudüs’ün bir sembol ve stratejik dayanak noktalarından birisi olacağını; Kudüs’ün, mazlûmiyet ve haklılığımızın sembolü olduğunu unutmamalıdır..

Haksöz - haber 19 ekim 2006

Mukteda El Sadr, bağlılarına gönderdiği vasiyet gibi mektupta, dağılmamalarını, birlik ve beraberlik içinde olmalarını tavsiye etti.

Irak'ın önde gelen din adamlarından Sadr, ABD ve Irak kuvvetlerinin yaptığı saldırılar sonucunda tutuklanabileceğini ya da öldürülebileceğini belirterek, taraftarlarından birlik ve beraberlik örneği sergilemelerini istedi. Kendi yandaşlarını birleşmeye ve dağılmamaya çağıran dini lider, Şiiler ya da Şiiler ile Sünniler arasında iç savaşın çıkmamasına çalışmalarını isterken, fitne çıkaranlara meydan bırakmamaları çağrısında bulundu. Sadr taraftarlarına, 'işgalci' ABD Ordusu'nun, kendisine karşı askeri ve medyatik bir savaş başlattığını da ifade ederek, "Herkes bilsin ki, tek düşmanım işgalciler ve onlara tabi olanlar. Eğer öldürülürsem ya da tutuklanırsam veya sizlerden uzak düşersem dininize ve mezhebinize bağlı kalın ve Irak'ınıza sahip çıkın" dedi.

(Haksöz-Haber - Salı, Ekim 31, 2006)

(Haksöz-Haber - Cuma, Kasım 03, 2006)

Esasen, korkunç bir kaniçici olan Saddam, 1980-88 arasındaki 8 yıl süren ve her iki taraftan bir milyona yakın insanın öldüğü ‘İran- Irak Savaşı’nın başlatıcısı olması ötesinde, kendi ülkesi içinde de yüzbinlerin kaatili idi..

1958 Temmuzu’nda, Irak Kralı Faysal ve Veliahdi Abdulillah ve İngilizlerin ünlü uşağı Sadrâzam Nurî Said Paşa’nın -tam da bir resmî gezi için Ankara’da beklendikleri bir sırada,- kanlı bir ihtilalle idareye el koyan General Abdulkerîm Kaasım’a karşı, 1960 Şubatı’nda, henüz 18 yaşlarındayken suikasd tertib eden ve ama, mermiler Gen. Kaasım’ın kalbinin üzerinden geçtiği için başarısız kalmış eylemin ‘kahraman’ı da yine Saddam idi ve Suriye ve Mısır’a kaçarak kurtulmuştu.. Ama, Gen. Kasım’ın, 1963 Şubatı’nda, ‘Ayağımı yere sıkı basarım..’ diye mülâkat verişinden sadece bir gün sonra, bir askerî darbe ile devrilip, hemen tv. kameraları önünde canlı yayında kurşuna dizilerek öldürülmesinden sonra Saddam’ın dönüş yolu açılmıştı. Nitekim, Abdusselam ve Abdurrahman Ârif kardeşler’in 5 yıllık iktidarı, ‘arab kavmiyetçiliği + sosyalizm’ temeli üzerinde yükselen Baas ideolojisi’ne bağlı odakların desteğiyle askerî darbe yapan General Hasan el’Bekr eliyle noktalandığında, iktidara gelen kişi, gerçekte Saddam idi.. Çünkü, Saddam, Gen. El’Bekr’in yeğeni idi..

Şimdi, o kapana kıstırılmış bir canavar.. Ve ona bile acıyabiliyorum.. Çünkü, cellâdından daha canavar ve daha itibarsız değil.. Üstelik, ‘Korkak her gün ölür, yiğit bir kez..’ sözünü hatırlatacak şekilde oldukça da vakûr, dik duruyor.. Bu da, onun geçmiş korkunç zulümlerini bile unutturabilir, kitlelere.. Bu asîl duruşun, hep aşağılanmış arab halklarının derûnunda derin etkiler bırakacağı kesindir ve Saddam artık bir ‘arab kahramanı’dır! Ki, ben bile ona saygı duymasam bile, onu yargılayan celladı USA emperyalizminden daha şerefsiz saymıyorum..

Ancaaak, onun idâma mahkûm olduğunun açıklanması üzerine, Irak’da (şiî) arab ve (sünnî) kürd bölgelerinde halk kitlelerinin sevinçlerini de anlayışla karşılamak gerekir..

Çünkü, Irak Kürdistanı’ndaki yüzbinlerce insan, (ki, aralarında binlerce arab ve türkmen de olsa bile) büyük kitle olarak sırf ‘kürd’ oldukları için, onun eliyle ne büyük zulümlere, katliâm ve işkencelere mâruz kalmıştı.. 1988 Martı’nda Halebce’de 5 binden fazla (sünnî/kürd) halkı kimyasal gazlarla katletmesini bile gölgede bırakan ve 1991 Baharı’ndaki Amerika- Irak Savaşı’ndan sonra, Irak Kürdistanı’na yapılan kimyasal bombardıman dolayısiyle, onbinlerin dağlarda ölümünü, İran’a sığınanların 1 milyon 300 bin, Türkiye’ye sığınan insanların da 330 bin olduğunu düşünürsek, ne büyük facia yüklü tablolar yaşandığını daha iyi anlarız.. (Ki, Kerkük’lü bir aile, Adapazarı’ndaki ağabeylerinin ismen tanıdığı benim adresimi elde ederek bana kadar ulaşabilmişlerdi. Onların, perişan, aç, ve açıkta olarak ülke dışına çıkış yolunda, 2 yaşındaki çocuklarının kucaklarında açlık ve soğuktan öldüğünü ve donmuş toprağı ağaç dallarıyla ve elleriyle güçbela kazıyıp bir çukur açarak yüreklerinin parçasını oraya defnettiklerini anlatışları hâlâ da gözlerimin önündedir..)

Kezâ, şiî kitlelerin milyonlar halinde sığındıkları Güney Irak’daki bataklıklarda onbinler-yüzbinler halinde telef edilişinin acısını da duymalıyız, yüreğimizde..

Sırf Saddam’ın şerrinden kurtulabilmek için, yıllardır, değişik ülkelerde, ‘mülteci’ olarak, perişanlıklar içinde, ve gurbet hayatının en perişan sahnelerini yaşayan binler ve hattâ onbinlerce Irak’lı tanıdığım var ki, onlar şimdi, ‘Biz çektik, biraz da Saddam çeksin..’ diyemiyorlar.. Çünkü, ülkeleri işgal altında ve dehşetli bir ‘kaos’ içinde.. Dün onların Saddam’a karşı çıkışları İslam adına idi; ama bugün, ona vuracakları her darbe, Amerikan emperyalizminin işine yarayacak!. Ve bazı odaklar da, Saddam’ı tekrar başa getirmekten başka çıkış yolu olmadığını bile fısıldayabiliyorlar ve kitleler de bu durumu çaresizlik içinde kabule yatkın durumdalar, neredeyse..

Evet, Saddam tek kişi değil, Baas rejiminin 35 yıllık kanlı diktatörlüğü boyunca, Irak halkına yapılan en akıl almaz zulümlerin bir sembolü.. O sembol kırıldıktan, îdâm edildikiten sonra, durum düzelecek midir? Irak halkına onca zulümleri yapan o Basçı kadrolar ve adetâ buharlaşıveren 800 bin kişilik ordunun kalıntılarının, Irak’ın başına ‘saddamist’ yeni bir çorap örmeyeceklerini kim garanti edebilir?

Evet, problem burada.. Ama, daha da acîb’u garîb olan, Irak’da, 24 milyonluk nüfusun yüzde 80’ini oluşturan (şiî) arablar ile ve (sünnî) kürdler (ve Baas rejiminin aynı şekilde hışmına uğramış olan yarım milyon kadar şiî ve sünnî türkmenler) dışında kalan; yüzde 15’lik (3 milyonu aşkın) sünnî arab kesimin Saddam’a sahib çıkıyor durumuna düşmesi-düşürülmesidir.

Bir kavimler ve mezhebler mozayiği oluşturan Irak’da, hele de, son üç yıldır onca uğraşmalara rağmen, bir mezhebî ve hattâ kavmî farklılığa dayalı bir savaş ortaya çıkarılamamıştır. Ve (15 milyonluk) büyük ‘şiî arab’ kitle ile (5 milyonluk) büyük ‘sünnî kürd’ kitle arasında ciddî bir mezhebî veya kavmî siyasî - sosyal ihtilaf yoktur.. Ama, Saddam artıkları, ‘Hizb-ul’Ba’s’ (Baas Partisi) diktatörlüğünün 35 yıllık eğitiminden ve menfaat mekanizmalarından geçmiş kitleler ve hele de Ordu’nun halk içine dağılmış unsurları, işgalci Amerika’nın meydana getirdiği ‘kaos’tan bir fırsat ele geçirebilecekleri ihtimal ve ümidiyle hareket etmekteler. Bu taifenin kendilerini bugün ‘Baascı’ diye göstermeleri mümkün olmadığından, ‘sünnî’ olarak nitelemelerinden daha da büyük facia ise, onların ‘sünnîlik’ adına benimsenmesidir!

Ama, bu seçimlerin, Bush’un hezimeti’nden hemen sonraki en önemli bir diğer neticesi de Amerikan Parlamentosu olan Kongre’ye ilk kez bir ‘müslüman’ın da seçilmiş olması!.

Evet, Amerikan Kongresi’nin Temsilciler Meclisi’nde artık, 19 yaşından beri Müslüman olan ve 43 yaşındaki ‘Keith Ellison’ da Minneapolis temsilcisi olarak yerini almış bulunuyor.. Bu durumun, Batı dünyasını ‘İslamofobia’ (İslam karşıtlığı değil, İslam korkusu) konusundaki tereddüdlerinin boş olmadığı konusunda daha bir derinden düşündüreceği söyleyenebilir..

‘Tazyik olunan şeyin genişleyeceği’ şeklindeki fizik kanununun bazen sosyal hadiselerde de benzer sonuçlar verdiği, şimdi daha bir hatırlanacaktır.. İlk hristiyan/ İsevî müminler de o zamanın Roma İmparatorluğu’nun manyetik alanı içinde yaşayan halkların kalblerini öyle güle oynaya kazanmamışlar ve onyıllaaar boyunca nice zulüm ve baskılara mâruz kalarak, dağlar içinde oydukları mağaralarda gizlenerek ve amma oralarda bile, inançlarını terketmeyip; kayaları oyup mâbedler/ kiliseler yaparak ve amma, haklılıklarından asla tereddüde düşmeden toplumları derinden etkileyerek o neticeye ulaşmışlardı..

Esasen, Carter dönemi Amerikası’nın ünlü strateji uzmanlarından Zbiegniew Brjezinsky de, geçenlerde yazdığı bir yazıda, ‘Bush tarzı saldırgan siyasetin sürmesi ve Amerika’nın İran’a da saldırması halinde, Amerikan İmparatorluğunun tıpkı Roma İmparatorluğu gibi izmihlale, çözülüşe doğru yol alacağını ve 30 yıla varmadan dağılabileceğini’ bile sözkonusu etmişti.. (Hatırlayalım ki, 30 yıl öncelerde Sovyet Rusya İmparatorluğu’nun dağılacağı söylenseydi, çoğu kimse bunun hoş, ama boş bir temenniden öteye; bir halüsinasyon, bir hayâl görmek olacağını zannederdi, ama, o büyük maddî gücün yeller esiyor şimdi yerinde..)

Şimdi aynı ‘İslamofobia’, sadece Amerika’yı değil, bütün Batı dünyasını da yeniden ve daha bir derinden sarsabilir.. Asırlar içinde gelişerek övünülür hale gelen Batı hukuk normlarını çiğneyerek, bugün müslümanlara uygulanan ayrımcılık ve baskıların Batı toplumlarının kamuoylarında ‘güvenlik’ gerekçesiyle artık anlayışla karşılanmaya başlanması, bu korkunun derinliğini göstermektedir..

Ancaaak, devletlerin yönetiminde yönlendirici rol ve vazifeler alan kişilerin karizma veya beceriksizliği, her ne kadar önemli ise de, konuyu sadece ‘lider’ler açısından değil; daha geniş bir çerçeveden ele almak gerekir..

Yani, Bush’un son seçim hezîmetine, bir liderin şahsî yenilgisi olarak değil; sırf maddî güç ve zulmüne dayanıp haksızlığına aldırmayarak hareket eden bütün güç odaklarının ortak âkıbetleri açısından da bakmalıdır..

Kısa vâdede ise..

Bu yenilginin, Bush’un, ‘Amerika’nın alternatifsiz dünya liderliği’ iddia ve zannıyla yürüttüğü dış siyasetinde, özellikle de Müslümanların ekseriyette olarak yaşadığı coğrafyalarda ve hele de Ortadoğu siyasetinde her ne kadar derin etkilerinin olacağı düşünülse bile, Bush’un geri adım atmasını beklemek yanlış olabilir.. Çünkü, (kişilerin zekâ seviyesini belirlemekte kullanılan ölçek olan) IQ (ay-qu)’su itibariyle, üzerinde Amerika’da da sürekli tartışmalar yapılan ve kanûnen 3. bir dönem için daha seçilmek gibi bir derdi de olmayan bir Bush’un, etrafını kuşatan Amerikan yahudi lobisinin en seçkin beyinlerinden oluşan ve ‘Neo-Con’ (Neo Conservative / Yeni muhafazakâr)lar denilen ekip tarafından öyle kolayca terkedilmeyeceği tahmin edilebilir.. ‘Gelecekte, başka bir Amerikan Başkanı’nı bu derecede etkilemek imkânını bulamıyabilecekleri’ni hesab eden ‘Neo-con’ların, Bush’un son iki yıllık başkanlığını da tepe-tepe kullanmak isteyip onu nice çılgın atılımlara sürüklemesi mümkündür.

Nitekim, daha evvelki gün, ‘İsrail’in, İran’a saldırması halinde bunu anlayışla karşılayabileceğini’ açıkça söyleyebilen bir Bush vardır karşımızda.. İsrail rejiminin Filistin’lilere, hem de kullanılması yasak olan ‘beyaz fosfor’ veya ‘seyreltilmiş uranyum’lu, küçük çaplı nükleer silahlarla saldırılarını arttırması da bu yüzden..

Bush’un yeni çılgınlıkları, geleceğin Amerikan Başkanı’nın önüne de, içinden çıkılması zor, çetrefilli tablolar bırakabilecek boyutta da olabilir.. Başkanlığının bugüne kadarki bütün iktidarını ‘terörle savaş’ adı altında, ‘İslam ve Müslümanlarla savaş’a ayıran bir kişi, bu mücadeleye yeni boyutlar kazandırabilir..

Elbette, iktidarının son iki yılına girmiş olan bir Bush’a fazla ümidi bağlamış ve yatırım yapmış gözükmemek için, kendilerini Bush’tan uzak durmak isteyecek olanlar da olabilir.. Nitekim, Amerikan dışsiyasetinin ‘Karanlıklar Prensi’ olarak nitelenenler içinden en ünlüsü olan Sav. Bak. -eski- Yard. Richard Perle, bu yoldaki ilk sinyali verenlerden... O, Bush’un Irak’ı işgalinin en hızlı savunucularından ve ‘şahinler’den iken, geçen hafta ‘Vanity Fair’ dergisine verdiği mülâkatta, bu siyasetin çöktüğünü ve bu neticeyi başlangıçta görememiş olduğunu; ‘Kâhin olabilseydim, bugün bulunduğumuz noktayı görebilseydim ve bana o zaman 'Irak'a girmeli miyiz?' diye sorsalardı, muhtemelen 'Hayır!’ Saddam Hüseyn'e karşı başka stratejiler düşünelim' derdim’ ifadesiyle, açıkça itiraf etmekte, bugün..

Ama, bu, bütün öteki ‘neo-con’ların da çılgınlıktan vazgeçip, böyle bir yılgınlığa sürüklenecekleri ma’nâsına gelmez. Nitekim, siyonist İsrail rejiminin, Gazze‘de ve Filistin’in diğer yerleşim birimlerindeki sivil halka karşı, en yasak silahlarla giriştiği ve ‘jenosid/ soykırım’dan başka bir şey olmayan son vahşî saldırganlıklarındaki cür’eti de, çaresizlik kıskacına kapılan ‘neo-con’ların olabildiğince bir şeyler yapabilme hırsından ilham almaktadır..

e-mail: cakirgil@yahoo.de

(Haksöz-Haber - Perşembe, Kasım 09, 2006)