Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

İnsan oluş “kadr”ini temel alan, insan değerini, insan onurunu bilen, “Lekad kerremnâ Benî Âdeme..” (İsrâ, 17/70) sırrına vâkıf olan kimse; insan hakları ve Hukuk Devleti öğretisini benimsemeye ve bunları seçim nutku veya tören sloganı olarak değil, esasen sevginin tabiî tezahürleri olarak almaya da ehildir. Yöneticilerde ahlâk ve bilgi şartları aranması gereği bunun içindir. Yönetilenlerde (seçmenlerde), “temyiz kudreti olan bir kimse, Hukuk Devleti içinde yaşamayı ister, istemesi tabiîdir” düşüncesi ile, genel ehliyet şartı ile yetinilmesi düşünülebilir.

Ne var ki “yabancılaştırma ve sömürmeye elverişli kılma süreci” sonucunda, Benî Âdem, Yaratıcısı ve Rabbi tarafından insanlık değeri ile donatıldığını unutursa, “demokrasi”nin seçim ilkesi; Adalet Devleti ülküsüne varılmış olmayı ifade etmez. Demokrasi; İslâm Hukuku'ndaki karşılığı ile “velâyet-i emr ve şûrâ” sistemi; Hukuk (Adalet) Devleti'ne varılması için elverişli olan en iyi sistemdir. Fakat demokrasi de nihayet -Lâiklik ilkesi gibi- şeklî bir güvencedir. Kızı değil, erkeği de insanlık bilincine, insanlık değerine yabancılaştırırsanız, seçimi sırasında “âdil, ahlâklı, bilgili, yetenekli” olma gibi şartlara bakmaz, esasen bakamaz, davullara ve zurnalara oy verir. Şen ola/seçim şen ola! -Ne yani, demokrasi düşmanı mısın, açık söyle! Amerika'da da böyle değil mi? Şu halde niye tatava yapıyorsun? -Efendim, maksadımı iyi ifade edemedim galiba, yahut efendim şu külhanî muhabirler çarpıttı, yaşasın demokrasi!- O kadar da bağırma! Ben bağır dediğimde bağır! “Yaşasın demokrasi!” demek de suç olabilir, “yaşasın cumhuriyet” desene! Neyin yaşayıp neyin yaşamayacağını sen mi bileceksin?

Adaletin, sevgi ağacının meyvesi olduğunu ve tadını, kokusunu ayırd edemez hale gelmiş kimselere zulmün zakkumu ve Ebu Cehil karpuzu da “adalet” meyvesi olarak yutturulabilir. Bu sebeple Yüce Sevgili “nasılsanız öyle idare olunursunuz” buyurmuştur.

Sevgi ağacının meyveleri arasında “dinde zorlama yoktur” ve “din ayırımcılığı yapmaksızın her insana en yüce ahlâk ile davranmalısınız, meğer ki meşru müdafaa şartları olsun!” beyan ve öğütleri de vardır. (Mumtahine, 8-9; Bakara 2/256)

Sevgi ağacının meyveleri bütün insanlığa bedelsiz sunulmuştur. Ne var ki Ebu Cehil karpuzu pazarlamacıları; insanlar bu ağaca varmasınlar ve kendilerinin fahiş fiyatla “iyi ağaç meyvesi” markası ile sürdükleri ürünlerin ipliği pazara çıkmasın diye mahirane beyin yıkama ve yabancılaştırma yöntem ve mekanizmaları geliştirmişlerdir. - Arslanım, sana İmam-Hatip Okulu'nda öğretmediler mi? Dinde zorlama yoktur. Sen benim içkime ne karışırsın? -Şu halde sizin de benim eşimin ve kızımın başörtüsüne karışmamanız gerekmez mi?- Ulan daha öğrenemedin mi? Kamusal alanda sadece dînî simgelerin kullanılması yasaktır, bu da lâikliğin gereğidir.

Bu kafa karışıklığı ile “ittihad” ve “terakki”nin sağlanamayacağı açıktır. Bunlar emirle sağlanmaz. Adalet Devleti bilincine ve Adalet Devleti ortamının sağlanmasına ihtiyaç vardır. İyi Ağaç tektir. Hazret-i İsa'nın İncil'de tanıttığı “İyi Ağaç” ile Kur'an-ı Kerim'de tanıtılan “İyi Ağaç” aynı ağaçtır. (İbrahim, 14/34). “Kelime-i tayyibe” olan Tabiî Hukuk öğretisi ve Evrensel Ahlâk öğretisi, ancak bu ağacın ürünü olabilir. Bu ağacın kökü; İlâhî Sevgi'de sabittir. Kelime-i habîse demek olan insanlık düşmanı zulüm öğretileri ise, ancak “şecere-i habîse” ürünleri olabilirler. (İbrahim, 14/36). Regensburg Hitabesi'nden önce birisi Papa'ya bu âyetleri gösterse idi ne güzel olurdu! Ne var ki - İbrahim Tatlıses'in “Urfa'da Oksford vardı da gitmedik mi?” sözünden ilham alan - Papa Hazretleri'nin: “bana bu âyetleri gösterdiniz de okumadım mı?” demiş olduğunu kabul edelim ve şecere-i habîse ürünleri firmasının kışkırtmalarına gelmeyelim. Kur'an-ı Kerîm, yine Kelime-i tayyibe olarak, “en güzel tarzda tartışmayı, hikmeti, mev'ize-i hasene”yi öğütlemiyor mu? Katolik Kilisesi'ne “İyi Ağacın Tekliği” gerçeğini öğretmenin yolu, “iğrenç, galiz ve müstekreh sövgü sözleri yarışması” açmak mıdır? Ey Ebu Cehil karpuzu bağımlısı, cevap ver!

Ebu Cehil karpuzu pazarlamacıları, Şecere-i Habîse holdingi; “dinde zorlama yoktur” kelime-i tayyibesinin doğru yorumu ile insanlar “Şu halde zorla güzellik olmayacağına göre, zorla kötülük hiç olmaz” sonucunu “evleviyyet delili” (a fortiori) ile çıkarmasınlar diye, “dinde zorlama yoktur, bunun mefhûm-i muhalifinden, karşıt anlamından: dinsizliğe zorlama vardır ve meşrudur” sonucunu çıkarır ve kendileri için değil İslâm ülkelerine pazarlarlar. Katolik, Ortodoks, Şark Kiliseleri ve Avrupa Protestan kiliseleri; “İyi Ağacın Tekliği” bilincine bir daha asla varamasınlar diye, bu Kelime-i habise, Avrupa Hristiyanlarına da dayatılır. Bu dayatma sırasında bizim dolduruşa getirilmiş arslanlar da “çok doğru! Avrupa'da dînî simgeler kaldırılmalıdır, fakat bizimkilere dokunulmamalıdır” derler. - Meded yâ Hû!

hüseyin hatemi

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Ahlâk ve Medeniyet; arz üzerinde birlikte görünmüş, belirmişlerdir. Yüce Sevgili'nin, Vâris-i Adem'in öncüsü olan atası Adem; bugün Beyt-ul-Atıyk'in, Kâbe'nin bulunduğu yerde, ahlâk bilincini ve ahlâki sorumluluğu, sevgi ahlâkını tebliğe başlamış, bu sebeple de Mekke'de ilk medenî oluşum ortaya çıkmıştır. Mekke'ye “Ümm-ül-Kurâ” denmesinin sebebi budur. Bir sûre sonra da Kudüs mevki'inde ikinci “medîne-i fâzıla” oluşumu belirmiştir. Medeniyet ve Medîne (civitas, cite, polis) sevgi dini ile, dolayısı ile sevgi ahlâkı ile yaşanabilecek bir haldir. Sevgi dini ve ahlâkı bir toplumu terkettiği ölçüde o toplumun medîne-i fâzılası da rûh ile ilişkisi kesilmiş bir bedene döner ve bozulma ve kokuşma alâmetleri belirir. Bu bedenin tekrar hayat bulması, canlanması mümkündür. Ne var ki bu mucize ancak “sevgi” gücü ile gerçekleşir. Ahlâk Sevgi'nin çocuğu, Medeniyet de Ahlâk'ın çocuğudur. İblis'in Vâris-i Adem'e hasedinden kaynaklanan kini; bencillik ve hasedinin çocuğu; zulüm de kinin çocuğudur. Bencillik, hased, kin ve zulmün çocuğu olan bir “medeniyet” olamaz.

Bir toplumda sevgi ahlâkı ilkelerinin geçerli olmaması ve bunların yerini bencilliğin, hasedin, kinin ürünü olan sahte ve yaldızlı şeytanî (aldatıcı) sözde değerlerin alması; o toplumda “medîne-i fâzıla” düzeninin can çekişmekte olduğunu gösterir. Medîne-i fâzıla, bugün kullandığımız terimle: Hukuk Devleti demektir. Bu hastalığı teşhis edenlerin susturulmasıyla hastalığın önü alınmaz. Sözde değerlerle yazılan reçetelerin de hastalığı büsbütün arttırmaktan başka hiçbir yararı olmaz. Tek çare; gönüllerde başlayan sevgi mucizesiyle “hal değişmesi” ve bu hal değişmesi birikimiyle de o toplumun tekrar sevgi toplumu olmasıdır.

İblis'in sahte değerleri ve öldürücü zehirleri ile yazılan reçetelerin hastalığı büsbütün vahim boyutlara ulaştıracağını son yıllardaki alâmetler üzerinde düşünürsek anlayabiliriz. Yakın bir geçmişteki: Sahte Hizbullah'ın ölüm evlerini hatırlayalım. Bayramdan hemen sonra da toplumumuzdaki hastalığın düşündürücü alâmetlerine değinmiştim. Bayram günlerinde, iki uyuşturucu bağımlısının sıra cinayetleri de bizi uyandırır gibi olduysa da ardından yine “yattım sağıma/döndüm soluma!” dedik, merhum Sâbir'in “incinse sağın ver yere sol yânını yuh(u)la!=uyu” sözüne uyarak uyumayı sürdürdük, bu kez de bir buçuk yaşında bir kız bebenin karşılaştığı, cahiliyye vahşetinden de beter davranışının haberiyle sarsıldık. Okuyuculardan bazıları “ne yapmamız gerektiğini” sordular veya “bir an önce harekete geçmemiz gerektiğini” haklı olarak belirttiler. Ne yapmalıyız? Sevgi hali ve bilinci demek olan îmana, Sevgi'nin “ba'su ba'del mevt” mucizesine imandan doğan ümîde, Sevgi Ahlâkına dönmeliyiz (İstirca'). Bu dönüşe “irtica'” diyenlerin levmine, kınamasına aldırmamalıyız.

Sevgi, iman ve ümid ile başlamayan hiçbir seferberlik kutlu bir sonuca ulaşmaz. Küçüklüğünde gittiğim veya daha doğrusu götürüldüğüm –şimdi var olmayan– Kristal Düğün Salonu'nda, sebebi anlaşılmayan bir kavga kopar kopmaz, bizim masada oturan ve kavganın sebebinden bizim de olduğumuz gibi tamamen habersiz olan bir saf genç, derhal ayağa fırlamış ve bir sandalyenin iki bacağını kavradığı gibi, kavga noktasına hava postası ile göndermişti. Bu gibi durumlarda bilinçsiz tepkilerden veya eğri cismi değil gölgesini düzeltme girişimlerinden, “Sevgi”yi bir slogan sözü olarak benimsedikten sonra “Sevgi şeytandan, kîn dindendir” noktasından başlatılan seferberliklerden aslâ hayır gelmez. Sevgi ehlinin bu yoldaki virdi “bismillâh ve billah ve minallah ve ilellah ve alâ milleti Resulillâh”dır. “ve alâ milleti Resulillah” ibaresini söylemeyenlerle, Yüce Sevgili'ye kin beslememeleri ve saygısızlık etmemeleri şartı ile, Sevgi Ahlâkı'nın ve dolayısı ile Medeniyet'in evrensel değerleri üzerinde işbirliği yaparız, ne var ki bu evrensel değerlerden ayrıldıkları noktalarda da “haydi eyvallah! Bu çıkmaz sokağa sizinle birlikte girmiyoruz, inşallah tekrar ona yolda buluşmak üzere!” diyebilmemiz şartı ile! Sevgi Ahlâkı yolunda işbirliğinin şartı budur, ancak: Sevgi Ahlâkı'nın kesin emri olan “Adalet”in kayıt ve şartı yoktur. İnancı ve tutumu ne olursa olsun hiç kimseye karşı adaletten ayrılmamıza cevaz yoktur.

Ey kız çocukları aşağılık zulümlerden kurtaran Rahmeten lil-Alemîn! Ey ism-i A'zam Mazharı! Ey gönüllerin Tabibi! Ey Yüce Sevgili! Cahiliyye'den kurtulmak için sana ihtiyacımız var!

hüseyin hatemi

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Merhum Ali Şerîatî'nin özellikle dikkatimizi çektiği bir ayırım vardır: “Beşer”, insanın biyolojik özellikleri ile diğer canlılardan ayrılan varlığının adıdır. İnsan, Adem sonrasının ahlâkî sorumluluk taşıyan “beşer”idir.

Yüce Sevgili, “her çocuk, fıtrat dini olan İslâm üzerine doğar” buyurmakla, “insan”ın sonradan kötü şartlanmalar, kötü çevre şartları, kötü eğitim ile insanlıktan çıkabileceğine işaret etmiştir. İlâhî Kelâm'da da buyurulduğu gibi, insan bu kötü şartlanmalardan, kötü eğitiminden kendini kurtarmaz, fıtrat dinine, fıtrat ahlâkına dönmezse, ahlâkî sorumluluğu olmayan hayvanlardan aşağı bir derekeye düşmüş demektir. Kötü şartlanması onu sadece “koyunlaştırmış” ise, “davarlaşma”dan muztarip ise, davar hükmünde kalmayı seçmiş demek olur. (H'raf, 7/179). Bundan daha da vahîmi, “canavar köpek”leştirilme eğilimidir. Tabiatta, Allah'ın yaratışında köpekler de çok sevimli, sevilmeye lâyık yaratıklardır. Fakat Ashâb-ı Kehf'e yoldaş olanları “kıtmîr” olurken, insan sûretinde canavarlar tarafından genleriyle oynananları ve bu canavarlar tarafından eğitilenleri, Merhum Nâmık Kemal'in belirttiği türden köpekler olurlar.

Muîni zâlimin dünyâda erbâb-i denâattir/Köpektir zevk alan sayyâd-ı bî-insafa hizmetten!

Bu süreç, İblis ayartması ile başlar. Önce insanlar bozulurlar. Bu bozulan, canavarlığı seçen insanlar; yalnızca hayvanları değil, davarlaşmaya elverişli insanları da canavarlaştırırlar ve cinayetlerinde cansız bir âlet gibi kullanırlar. Av köpeği gibi eğitirler.