Hafif ya da ağır donanımla sefere çıkın; malınızı, canınızı ortaya koyup Allah yolunda savaşın. Bilirseniz sizin asıl iyiliğinize olan budur (41).

Eğer sözü edilen, yakın bir çıkar ya da kolay bir yolculuk olsaydı sana elbet katılırlardı. Zor yol uzak geldi onlara. Bir de "Gücümüz yetseydi sizinle çıkacaktık" diye Allah'a yemin ederler. Boşuna kendilerini parçalıyorlar. Allah elbet bilir, yalan söylüyorlar (42).

Allah seni bağışlasın; neden izin verdin onlara? Yalan söyleyenler kendilerini sana belli edip doğru söyleyenleri sen bilene kadar bekleseydin ya (43).

Allah'a ve ahret gününe inananlar malları ve canlarıyla savaşmaktan kaçınmazlar; senden izin istemezler. Sakınanları bilir Allah (44).

İzin isteyenler Allah’a ve ahrete inanmayan ve içlerindeki kuşkuyla bocalayıp duranlardır (45). Sefere çıkmak isteselerdi hazırlık yaparlardı. Allah onların tutumunu sevmedi. "Oturun, oturanlarla" dendi. Ve alıkondular (46). Zaten sefere çıktığınızda size katılsalardı tek katkıları kötülük olacaktı. Başınıza sorunlar açmak için aranıza sokulacaklardı. İçinizde onlara kulak verecekler de vardı. Allah kendilerine yazık edenleri iyi bilir (47).

Onlar daha önce de başınıza sorunlar açmak istemiş, nice işleri senin aleyhine ters yüz etmişlerdi. Ama sonunda gerçek üste çıktı; onlar istemese de Allah’ın dediği oldu (48). Bazıları "Bana izin ver, sorun açma!" derler. Oysa soruların ta içine düşmüşler. O değer bilmezleri cehennem kuşatıyor (49).

Senin başına bir iyilik gelse üzer onları; bir kötülük gelse "Biz kendi önlemimizi almıştık!" der, böbürlenerek uzaklaşırlar (50).

De ki: "Bizim başımıza Allah’ın yazdığı gelir yalnızca. Dostumuz O’dur. İnananlar Allah'a güvensin" (51). De ki: "Bizim için sizin umduğunuz iki güzelliğin birinden başkası mı? Bizim umduğumuz da sizi Allah’ın bizzat ya da bizim ellerimizle cezalandırması. Tamam, bekleyin. Biz de sizinle bekliyoruz" (52).

Ortada Hicretle başlayan ve halen süren bir savaş var. O savaşın içinde yer alan Bedir (624), Uhud (625)  ve Hendek (627) muharebeleri yapılmış, Mekke fethedilmiş (630), Huneyn muharebesi (630) aşılmış durumda.

Şu an 630 ağustosunun ortasındayız; inananlar Tebuk seferine hazırlanıyor.

"Ha bu sefere de çıkmayıverelim!" diyemezsiniz çünkü futbol maçında karşı saldırı ne ise savaşta sefer odur. Maçta saldırmayan yenilip küme düşer; savaşta sefere çıkmayan yenilip esir düşer.   

O dönemin İslam devletinde iki çeşit insan var:

(1)İmanı içten olanlar. Bunlar yoksul (92). Ama savaşa katılmamak için bahaneler uydurup Allah’ın elçisinden izin almak akıllarından bile geçmiyor. Çünkü  ahret ödülünden eminler (4:104). Onu hak etmek için büyük bir istekle savaşa hazırlanıyorlar.

(2)Mekke’li münafıklar. Bunlar zengin (93). Ama ahrete inanmıyorlar (Mu’minûn 37): Yaşantımız bu dünyadan ibaret. Ölürüz, yaşarız… Bir daha diriltilecek değiliz. Ahret yok; ödül de yok. Ölümü göze alıp savaşa gitmek enayilik onlar için. Uydurdukları bahanelerle hemen elçiye varıyorlar (49): Bana izin ver; beni (ölümle) sınama.

Medine’li münafıkların kale gibi yüksek ve sağlam evleri vardı (4:78). Bir elleri yağdaydı, bir elleri balda.

Bunlar da Kabe'nin bitişiğinde tıpkı şimdiki kral sarayı gibi sağlam ve gösterişli evlerde otururlardı. Zengindiler. Kervanlara sahiptiler. Dış alım, dış satım yapıp bol bol kazanırlardı. Ama vergi vermezlerdi çünkü devlet yoktu. Devlet onların kendileriydi.

, , 

 

Kalplerinde hastalık olanlar Muhammed cinlendi dediler önceleri; yok, o apaçık bir büyücü (10:2); yok,  ona (Kuran’ı) bir insan öğretiyor (16:103).

 

Hem de kimdi bunları yapanlar? Günümüzde gûya sahabe diye öve öve göklere çıkarılıp yıldız yapılan zevat, Allah elçisinin "arkadaşlar"ı. Allah sağduyuya çağırırdı onları: Sizin arkadaşınız mücnun değil - Ve mâ sahib ukum bi mecnûn (81:22).

 

Sonra gerçekler iftiraların üstüne çıktı; Allah’ın dini kök saldı.

 

Şimdi yine bütün hinlikleriyle aleyhte propagandaya girişip inananları Allah yolunda sefere çıkmaktan caydırma çabasındalar: "Bu sıcakta sefere çıkmayın!" - lâ tenfirû fi'l har (9:81).

 

O yoksul, açlıktan mideleri guruldayan, derme çatma evlerde oturan, sefere çıkarken binecek bir deve bile bulamayan (92) inanırlar ise azimliydi; başlarına gelebilecek iki sonun ikisi de güzeldi onlar için:

 

(1)Savaşı kazanıp bu dünyayı bi güzel kurmak,

(2)Şehid olup ahret ödüllerini hak etmek.  

__________________
hasanakcay.net
allahindini.net

De ki: İster gönüllü ister gönülsüz yapın sizin infakınız geçerli sayılmaz. Çünkü siz yoldan çıkan bir topluluk oldunuz (53).

Ettikleri infakın geçerli olmasını engelleyen onların Allah'ı ve elçisini yalan saymaları, salâta üşenerek gelmeleri ve zoraki infak etmeleridir (54). Onların mal ve çocukları da seni imrendirmesin. Allah ister ki onları bu yaşamda cezalandırsın ve onların canları kafir olarak çıksın (55).

"Biz sizdeniz!" diye yemin ederler ama değiller. Aslında alabildiğine korkak insanlardır (56). Eğer bir sığınak ya da bazı mağaralar ya da bir girinti bulsalardı, dönüp oraya koşarlardı (57).

İçlerinden bazıları sadakalar konusunda sana iğneli sözler ederler. Sadakalardan onlara verildiyse sevinirler; verilmediyse küplere binerler (58). Nolurdu, Allah ve elçisinin onlara verdiğini yeterli bulup şöyle deselerdi: "Bize Allah yeter. Allah bize Kendi varlığından verecektir; elçisi de. Seçimimiz Allah bizim" (59).

Sadakalar Allah'ın yazdığı üzere şunlar içindir: yoksullar, düşkünler, sadaka görevlileri, kalpleri ısındırılacak olanlar, köleler, borçlular, Allah yolundakiler, ve yolda kalmış kişi. Allah bilir, bilgedir (60).

Bu ayetlerin konusu "infak"tır, ki ÇIKMAK anlamına gelen NeFaKa (نفق) kökünden türemiştir. Tanımlamak gerekirse infak insanın, cebinden çıkan parasını Allah yolunda harcamasıdır. Ayet 60'da, devlet henüz düzenli bir maliyeye kavuşmamışken, bunun öncelikle kimlere verileceği açıklanıyor.

 

Yine o kökten gelen nefak, yerin altından uzanıp çıkan tünel; neyfak, pantolonun paçasıdır çünkü ayak ordan dışarı çıkar. (http://www.tefekkur-dergisi.com/_infak.html)

 

Ve münafık, imanı kalbinden çıkıp gittiği halde sahiden inanıyormuş GİBİ YAPAN insandır.

 

Görüldüğü üzere İNFAK ve MÜNAFIK kelimelerinin kökleri ortak (نفق) ama taşıdıkları anlamlar birbirine taban tabana zıttır. Çünkü İNFAK Allah dostlarının işidir; MÜNAFIK ise O’nun düşmanı.

 

Münafığın ettiği infak geçerli sayılmaz – len yutekabbil (53). Çünkü onun amacı Allah’ı hoşnut etmek değil insanları kandırmaktır. Ahrete inanmaz zaten. O yüzden infak yoluyla ahrete yatırım yapmak aklının ucundan bile geçmez. Tek istediği, insanlar onu İÇTEN BİR İNANIR ve kendilerinden biri sansınlar.

 

Yüzlerinde dostça gülümseyen maskelerle siz inanırlara "Biz sizdeniz!" diye yemin billah ederler ama maskelerinin altındaki suratları kinle kasılmıştır; sizden olamazlar – ve mâ hum minkum (56).

 

 

Tebuk seferine hazırlanan inanırları İslamın açıktaki düşmanlarından önce işte o münafıklar çelmeledi; Allah’ın elçisini asıl onlar uğraştırdı. Sinsice arkadan vuruyorlardı çünkü bütün ikiyüzlüler gibi korkaktılar (56).

 

Kimden, niçin korkuyorlardı?

http://www.milligorusforum.biz/islami-hayat-soru-cevap/43052 -itaat-biat-sadakat-tartismalarina-katki.html